Un estudo
atribúe á Coalición a maior porcentaxe nas mortes de mulleres e nenos
RICARDO RODRÍGUEZ 20/02/2011
A aventura
militar de George W. Bush, Tony Blair
e José María Aznar
en Iraq –que acabou co réxime do antigo aliado estadounidense Sadam Hussein en
2003– baseouse nun “erro” e nunha “mentira”. Sóuboo medio mundo cando, logo da
invasión, as armas de destrución masiva nunca se atoparon. Porén, só sete anos
despois do inicio da guerra, os homes que engraxaron a maquinaria daquel
conflito –cualificado polo ex secretario xeral da ONU Kofi Annan de “ilegal”–
comezan a recoñecelo. Hai quince días, o ex secretario de Defensa Donald
Rumsfeld, a man dereita de Bush durante aquela guerra, admitía nas súas
memorias que o relatorio sobre as armas biolóxicas de Sadam foi un “erro”. O
home que forneceu parte da información na que se baseaba aquel relatorio, Rafid
Ahmed Alwan al-Janabi, un desertor do réxime de Sadam Hussein coñecido coma
Curveball, declaraba esta semana a The Guardian
que todos os datos achegados sobre as armas de destrución masiva á intelixencia
alemá e á británica foron unha “mentira” fabricada á mantenta pola súa propia
comenencia.
A trola da
Administración Bush custoulle a vida nos últimos sete anos, a entre 122.000 e
un millóns de iraquís, dependendo das estimacións de diversas fontes –Iraq Body
Count (IBC) e Opinion Research Business survey, respectivamente. Os datos
seguen a ser confusos porque nin o Goberno iraquí nin as forzas de EE UU
publicaron cifras oficiais dos falecidos durante a invasión e a guerra de
ocupación librada despois. Malia as dificultades para coñecer as cifras verdadeiras
da matanza iraquí, un grupo de investigadores suízos e británicos veñen de
publicar no xornal médico online Public Library of Science un traballo que por
vez primeira sistematiza o número de vítimas civís do conflito entre 2003 e
2008, os causantes desas mortes, o tipo de armas que acabou coas súas vidas e
mais o lugar e o mes no que se produciron.
O relatorio
baséase no total de vítimas recompilado polo IBC –unha organización non
gobernamental que fai os seus cálculos nas información publicadas por diversos
medios de comunicación en lingua inglesa– e ofrece gravísimas conclusións sobre
a guerra sucia perpetrada polas forzas da coalición liderada por EE UU e Reino
Unido. Máis de 92.000 cidadáns iraquís morreron entre o 20 de marzo de 2003
–data de inicio da invasión– e o 19 de marzo de 2008. O 74% destas vítimas
foron asasinadas por grupos descoñecidos –unknown perpetrators–, o 12% foron
abatidas por Forzas da Coalición, e o 11% morreron por fogo dos insurxentes.
Amais, case un terzo destas vítimas faleceu en execucións extraxudiciais por
grupos descoñecidos. O resto, a mans de terroristas suicidas, coches bomba e
fogo de morteiro.
Pero os
investigadores –da Universidade de Londres e a de Yale, entre outras– foron alén
e debullaron polo miúdo as cifras do IBC. Para agrupar as mulleres e os nenos
asasinados durante os cinco anos de conflito, crearon un Índice de Guerra Sucia
(DWI polo acrónimo en inglés). A conclusión final é que as Forzas da Coalición
causaron un número proporcionalmente maior de mortes entre estes dous sectores
da poboación ca os insurxentes por mor dos ataques aéreos indiscriminados. Esa
porcentaxe de mortes acadou un pico entre o 20 de marzo de 2003 e o 1 de maio
dese mesmo ano, cando Bush deu por rematada a guerra. Pero nos meses e anos
posteriores, asegura o informe, “non hai evidencias de que se producira unha
diminución significativa”. Da carnicería perpetrada polo fogo aéreo aliado en
2003 xa daba conta hai algún tempo o relatorio Iraq Living Conditions Survey,
que sinalaba que a metade dos aleixados nos ataques aéreos en 2004 foron
mulleres e o 15% nenos menores de dez anos.
Se se
calcula o Índice de Guerra Sucia combinando o resto de todos tipos de armas
empregadas –incluíndo armas curtas– o estudo conclúe que as Forzas Aliadas seguen
a ser responsábeis da morte dun número de nenos e mulleres maior ca os
insurxentes. Entre os factores que poden explicar estas cifras, reza o
relatorio, “están as informacións de fogo de fusís e armas curtas
desproporcionado e indiscriminado durante as redadas das Forzas da Coalición en
casas de iraquís, en áreas residenciais ou preto de convois ou puntos de
control”. Os investigadores apuntan a outras catro causas para explicar a
matanza de civís en Iraq: o paso de combater un Exército –o de Sadam– a combater
en medio da poboación, a falta de adestramento e de tradutores, puntos de
control nas estradas que non estaban convenientemente indicados, e tamén a
“falta de responsabilidade” dos soldados.
“Nunha
guerra, moitas cousas custan vidas”, aseguraba Rumsfeld nunha entrevista
concedida a ABC o pasado 7 de febreiro para presentar as súas memorias, Known
and Unknown. O arquitecto da guerra de Iraq, que en 2006 tivo que dimitir pola
súa responsabilidade nas torturas do presidio de Abu Ghraib, non aclaraba, porén,
a qué perda de vidas se refería. Se a dos soldados que comandou ou as dos civís
que pereceron nas operacións que el ordenou.
Ningún comentario:
Publicar un comentario