N. Manimekalai é directora e xefa do Departamento
de Estudos das Mulleres na Universidade de Bharathidasan, Tiruchirapalli (Tamil
Nadu, India) desde o que desenvolveu unha investigación sobre as condicións de
traballo das mulleres nas fábricas de téxtil. Manimekalai é tamén unha das
protagonistas do documental “Cambia de papel” de Implicadas no
Desenvolvemento.
CARME VIDAL
sermosgaliza.com
-En que condicións
traballan as mulleres da India nas empresas do sector téxtil?
Son consideradas man de obra barata e
sen organización para defenderen os seus dereitos. Maiormente son mulleres de
zonas rurais que emigran atraídas por un traballo regular que non atopan no
agro. En principio, no papel garántenlle oito horas de traballo por xornada
mais a realidade é moi diferente. Carecen do máis básicos como acceso a
baños.
-No seu estudo explica que
as mulleres viven nas propias fábricas.
Na maior parte son adolescentes. O
programa no que se inscriben recolle que se as rapazas quedan vivindo tres anos
na fábrica páganlle 30.000 rupias (arredor de 300 euros). As empresas
aprovéitanse da vulnerabilidade das adolescentes do mundo rural. As familias
consideran que até que casan non poden estar seguras e mesmo poden estragar as
súas perspectivas de matrimonio e, por esa razón, deciden que están mellor
vivindo no propio lugar de traballo. Socialmente asúmese que teñen que
contribuír á economía familiar. As empresas buscan man de obra barata que
atopan nestas rapazas. Traballan xornadas inmensas, de máis de doce horas, en
situación de escravitude e as empresas aproveitan a ida
de das adolescentes e a súa falta de
coñecementos. Din que para elas tres comidas ao día e un espazo para vivir
abonda. Moitas ONG´s están a traballar na sensibilización das familias.
-Como son seleccionadas as
rapazas para o téxtil?
Son millóns as que trabalan no sector.
Existe a figura dos mediadores locais que van buscando ás rapazas e se unha
consigue meter a outra danlle un incentivo de 1000 rupias. A maioría, polas
condicións de traballo, non son quen de completar os tres anos e cando
conseguen non reciben a recompensa porque lles piden unha grande cantidade de
documentación. As 30.000 rupias serían para cubrir os gastos do matrimonio, así
se recolle no programa. Para os rapaces non existe.
-Non hai ningún tipo de
control sobre a situación de escravitude das mulleres?
Existe unha rede de inspectores de
traballo que dependen do goberno de Támil Nadu pero traballan en complicidade
coas empresas. Unha vez que as rapazas entran na fábrica é como se
desaparecesen. Ninguén comproba cal é a súa situación.
-Vostede defende a tese que
a globalización implica unha maior explotación.
Foi a globalización a que produciu este
sistema. As empresas que fabrican na India teñen que producir para un mercado
global que busca un produto barato e só o atopan por medio de salarios baixos e
programas ou convenios como o que expliquei. Son requisitos para colocar os
produtos a un prezo competente. Diante desta situación hai que desenvolver
alternativas, poñendo fincapé na responsabilidade social. As ONGs están a
esixir ao goberno que garanta os dereitos e que a creación de emprego non sexa
escusa para a explotación. Compre establecer normativas que poñan freo a esta
situación.
-A responsabilidade tamén
está no consumo?
O mercado non ten conciencia da explotación
no sector téxtil e falta información. É necesario desenvolver a
responsabilidade cívica e mellorar a educación das persoas consumidoras. As
empresas occidentais fan os pedidos ás subsidiarias e poderían esixir que se
cumpran unhas condicións laborais. As empresas que compra tiñan que ter a
obriga de observar o que acontece nas fábricas que subministran.
-Tal e como vostede
denuncia, a explotación do sector téxtil é claramente machista?
Existe unha clara interacción entre o
patriarcado e o capitalismo. O Estado cala porque quere manter o fluxo da moeda
e enténdese que a explotación ás mozas non ten contestación. A
s rapazas
padecen unha situación de control nas fábricas, en oficios de pouca
capacitación e mal pagos, nunhas condicións nas que carecen de voz. No traballo
padecen unha grande represión, para cada vinte rapazas hai unha que se ocupa de
inspeccionar. As que viven na fábrica non teñen privacidade, só poden falar por
teléfono con altofalante e só poden saír unha vez por semana, sempre con unha
persoa que as vixía para que non podan relatar o que pasa dentro. Se as
familias veñen de visita tamén hai alguén que controla. Só van ao hospital en
situación de gran gravidade e nin avisan ás familias.
Ningún comentario:
Publicar un comentario