Redacción | @prazapublica
Diario de
Palestina cóntanos a historia
dun rapaz de 13 anos, chegado a Ammán dende Homs
Durante o día, non hai quen non procure sombra entre
os edificios e casas apiñadas de Ammán. As vivendas, que parecen campos de
refuxiados espallados ata o límite das montañas, congregan xentes vidas doutros
lugares, maiormente palestinos. De feito, o 80% da poboación de Ammán
procede de Palestina, e entre o resto dos tres millóns conviven refuxiados
exipcios e sirios, que cada vez son máis, cos nacidos en Xordania.
Durante o día, as rúas énchense de vendedores
ambulantes que berran e cantan os prezos das froitas de temporada: figos
chumbos, brevas, dátiles e granadas. Os postos de froitas, tirados por
carros ás veces ancorados no propio mercado, móvense co comprador na procura do
mellor regateo. Entre uns e outros deambulan perfumes e especies que parecen
decorados para a ocasión e que invitan a viaxar entre eles mesturando o ritmo
dos vendedores co das cancións árabes que máis pegan no momento.
Durante o día, os turistas son visibles. Ninguén máis cá eles sobe e baixa todos os banzos do
anfiteatro nin se atreve a seguir a ruta explicativa das ruínas da cidadela,
dende onde se pode ver como o sol ataca toda a cidade. Non son moitos, talvez
temerosos do bombardeo de noticias que caen sobre a veciña Siria e que provocou
que preto de dous millóns deles, de sirios, xa traspasasen as fronteiras para
asentarse, a cuberto ou non, libres de perigo.
Durante a noite, as sombras veñen reflectidas polas
luces dos cafés onde se amorean camareiros palestinos e sirios, sobre todo, e
polas luces que iluminan os monumentos da cidade. Nas rúas xa non se escoita o
eco das froitas, que agora son bucinas de coches, e o burbullar das narguilas
prendidas en cada esquina. Os turistas semellan camuflados entre as familias
que saen á fresca, e xa non son visibles na marea de xentes que afoga Ammán.
Durante a noite, os nenos son máis visibles. Mentres non se pon o sol, os adultos trócanse bens, e
os nenos enchen as escolas. Só contra as dúas, cando saen dos colexios,
aparecen as crianzas, coas súas mochilas cangadas de libros e correndo en
fileiras para chegar ao xantar, na casa.
Durante a noite, os nenos refuxiados son moito máis
visibles. O teatro deixa de ser un punto
arqueolóxico para converterse nun centro de reunións. As rúas atéiganse de
familias tomando xeados, zumes e pratiños de froitos secos ou turmus, chícharos
de raposo. E entre os balóns que pasan dun lado a outro da praza, as filigranas
de patinadores en práctica e as familias que camiñan en procesión, os berros
que pola mañá eran fortes e graves son agora tímidos e agudos.
Ahmad ten trece anos, malia parecer
máis novo. Pasea entre balonazos e pasos tranquilos, cunha fonte enorme á
cabeza. Envoltas en bolsiñas, leva turmus que ofrece por unhas piastras. Chegou
a Ammán hai catro meses. Vivía en Homs, Siria. A familia “marchou” e
acolleuno un tío, co que veu ata Xordania. De Homs a Damasco, de Damasco a Umn
Qais e de alí a Ammán, Ahmad chegou cos seus tíos e primos. Despois dun pequeno
descanso, sentado nas escaleiras de entrada ao teatro romano de Ammán, volve
perderse entre os locais, entre os nenos que xogan e, posiblemente, entre
lembranzas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario