Marcos Pérez Pena praza.com
"Iste é o único remedio que nos queda: FOUCE.
Ista revista quere ser a voz de tódolos labregos de Galicia, de tódolos sen
voz. Os periódicos que se venden nos quioscos somentes poñen o que ao Goberno i
empresas capitalistas lles interesa, leendoos parece como si o campo fora ben i
os labregos estiveramos moi contentos. Xa vai sendo hora de que nós teñamos a
palabra pra decir as verdades ao pobo". Deste xeito presentábase en novembro de 1973 unha nova publicación,
dedicada ás loitas e problemas do mundo rural, e editada pola UPG e as
Comisións Labregas, xermolo do Sindicato Labrego Galego.
Entre 1973 e 1977, momento en que as Comisións
Labregas (CC.LL.) foron legalizadas, publicáronse 18 números, realizados ao
comezo en vietnamitas e distribuídos de man en man en feiras, nos adros das
igrexas ou aldea por aldea. Fouce comezaba daquela unha nova etapa,
desta volta legal, e poñía o contador a cero, co primeiro dos 300
números impresos até hoxe. Para celebrar os 40 anos da publicación e os 300
números, o Sindicato Labrego Galego
levou a cabo un redeseño da
publicación, así coma un cambio n súa cabeceira, deixando atrás a
imaxe creada polo deseñador Xosé María Torné en 1989.
"O nome de Fouce provén da conxunción de
tres elementos que sintetizaban a ideoloxía que mantiñamos os que, na época,
eramos responsábeis deste movemento labrego: o nacionalismo, o marxismo e o
agrarismo", lembra Ramón Muñiz
(hoxe presidente da Irmandade Moncho Valcarce), que foi o encargado de
introducir en Galicia os clixés e deseños da cabeceira que foran
creados en Suíza por Carlos Díaz Martínez. Estes primeiros 18 números
acadan unha gran difusión por todo o país, destaca o propio Carlos Díaz, en boa
medida pola práctica ausencia de publicacións que falasen dos problemas que
lles afectaban aos labregos. Ademais, a pesar da precariedade de medios e
da situación de ilegalizade da publicación e das CC.LL., Fouce acadou
unha gran regularidade, editándose de forma bimestral. A partir de 1975 mesmo
incorporou multicopistas eléctricas para a súa impresión e mesmo se aproxima a
unha edición mensual.
A legalización do Sindicato Labrego Galego achega
normalidade ao proceso de edición e distribución de Fouce, que
despois de ser dirixida por Ramón Muñiz e Xosé Lois Ledo Andión,
é responsabilidade, xa nos oitenta, de Bernardo Fernández Requeixo,
Manuel García Mel ou Xoán Carlos
Carreira. Son anos difíciles para o sindicato, que mesmo está a
piques de desaparecer, até que no seu II Congreso colle novo pulo da man de
Emilio López, o que tamén constitúe un revulsivo para o xornal. O mesmo que o
III Congreso, no que é elixida secretaria xeral Lidia Senra, e no que se decide
unha completa renovación de Fouce, co devandito deseño de Torné. Neses
anos de crecemento e consolidación serán Miguel Méndez e Xoán Carlos
Garrido os seus responsables, e a revista comeza a imprimirse en rotativa,
para garantir unha publicación e distribución máis inmediata. A partir de 2002
será Xosé García o director, unha función que só abandonou por un curto
período de tempo, no que foi substituído por Vera-Cruz Montoto.
A partir deste número 300, Fouce establece
unha periodicidade fixa de carácter bimestral, cun maior número de páxinas en
cada número (24 neste caso) e seis seccións fixas: Adro (opinión e
editorial), Agra (sectores produtivos agrogandeiro e forestal), Galiza, Aldea
Global (información intenacional), Mulleres e Eira (taboleiro de anuncios).
Nestes 40 anos de historia, Fouce
foi e segue a ser testemuña e narrador da transformación do mundo rural
galego, das súas loitas, problemas e reivindicacións, dende a cota empresarial da seguridade social á cota láctea, pasando pola
recuperación dos montes comunais, os incendios forestais, o despoboamento e a
perda de servizos no rural, até as máis contemporáneas cuestións ligadas aos
transxénicos, a participación da muller ou a reforma da Política Agraria Común,
que encabeza este último número. E, a pesar de teren pasado corenta anos, non
lle acae mal o texto que a xeito de presentación publicara no seu primeiro
número: "Os periódicos que se venden nos quioscos somentes poñen o que ao
Goberno i empresas capitalistas lles interesa, leendoos parece como si o campo
fora ben i os labregos estiveramos moi contentos. Xa vai sendo hora de que nós
teñamos a palabra pra decir as verdades ao pobo".
Ningún comentario:
Publicar un comentario