Publicado o Mércores, 17 Outubro 2012 10:34 Escrito por Martiño Suárez.
Dioivo
 |
| Podio do salto de lonxitude en 1936 |
É pouco probable que, cando rematou como heroe os Xogos Olímpicos de Berlín
no 1936, Jesse Owens soñase cunha vida coma a doutros atletas famosos da época,
coma o seu compatriota Johnny Weissmüller. Aínda que nacera nun burato da vella
Europa, Weissmüller era branco, alto e guapo; Owens non deixaba de ser un negro
grandote e con dentes de rato, neto de escravos, que pasara a súa infancia
axudando ao seu pai a recoller algodón, por moito que tivese irritado a Hitler
gañando catro ouros diante das súas arias narices.
Iluso non era. Ninguén o chamou desde a Casa Branca para felicitalo por ter
defendido o seu país en vésperas dunha guerra. É coñecido que anos despois da
súa fazaña dixo: "Despois de todas aquelas historias sobre Hitler e o seu
cabreo, volvín ao meu país natal e non podía montar na parte de diante dun
autobús. Tiña que usar a porta de atrás. Non podía vivir onde me petase. Entón
cal era a diferencia?". Mentres Weissmüller e outros protagonizaban
películas e vivían unha vida de luxo, Owens tivo que tirar do seu espírito de
supervivencia e, segundo o seu biógrafo William J. Baker, do seu talento como
"inveterado creador de historias" sobre si mesmo. Ao longo dos anos Owens
participou en humillantes carreiras contra coches, camións, cabalos ou cans;
fixo campaña en favor de políticos que lle pagaban por acompañalos; traballou
de porteiro dun polideportivo; cobrou por pronunciar conferencias alí onde o
chamaron, ata tres por semana; evadiu impostos ata que o cazaron; e mesmo
tivo un programa de jazz nunha emisora de Chicago, aínda que a maior parte das
noites nin aparecía para presentalo.
Co tempo e coa Guerra Fría, que precisaba de auténticos heroes americanos,
Owens empezou a gañar o respecto que merecía da sociedade branca... e perdeuno
entre a negra: criticou o movemento de dereitos civís nos sesenta, tentou
apagar o lume da protesta racial nos Xogos de 1968 e mesmo escribiu un libro,
xa nos setenta, defendendo que se os negros non progresaban era porque non
querían. Tamén é certo que pouco despois publicou outro dicindo todo o
contrario; el e o seu escritor pantasma foron ben prolíficos na época,
uliscando sempre por onde sopraba o aire do estado de opinión.
Os recoñecementos chegáronlle ao final da vida: en 1976,
corenta anos despois da fazaña e sete presidentes dos Estados Unidos despois,
Gerald Ford fíxolle a chamada de agradecemento que Roosevelt non quixera facer.
Tempo era.
Ningún comentario:
Publicar un comentario