martes, 22 de febreiro de 2011

Catro anos da paliza racista que o prostrou nunha cadeira


Miwa Buene non se arrepinte de vir a España: "Puido pasarme en calquera outro lugar"
PILAR R. VEGA/EFE
Miwa Buene, o cidadán congolés que o vindeiro xoves fará catro anos que quedou tetrapléxico tras sufrir unha agresión racista, dixo que non se arrepinte de vir a España e que o seu ataque lle puido suceder noutro lugar, porque non é racista un país, senón que só son intolerantes algunhas persoas. "Non me arrepinto de vir" a este país hai dez anos, pero acostumo preguntarme moitas veces a min mesmo que fixen para quedar nunha cadeira de rodas", di Miwa, que ós seus 43 anos recoñece, nunha entrevista con Efe, que saca as forzas do "apoio da xente".
O caso de Miwa saltou aos medios de comunicación o 10 de febreiro de 2007 cando, tal e como quedou demostrado na sentenza que condenou a dez anos de prisión ao seu agresor, Roberto Alonso, todo comezou cando este lle pediu tabaco ó saír dun bar en Alcalá de Henares. Ante a resposta negativa de Miwa, que non coñecía de nada ese mozo, este comezou a insultalo chamándolle "puto negro, puto mono, o teu sitio é o xardín zoolóxico cos teus compañeiros". Acto seguido propinoulle un brutal golpe no pescozo que lle fracturou de inmediato tres vértebras e derrubouse no solo. "Acórdome dese día", relata Miwa, e explica que lle pasou: "Caín ao chan e xa non me levantei".
Na Fundación do Lesionado Medular (FLM) na que reside, en Puente de Vallecas, Miwa non quere falar moito do seu agresor, xa que recorda que negou os feitos desde o principio ata o final do xuízo, celebrado o pasado mes de xuño na Audiencia Provincial de Madrid.
E non sofre porque Roberto non lle pediu perdón, pois para Miwa ese perdón é que el estea en prisión e cumpra unha condena que é "boa" dentro do previsto polas leis españolas e que contemplaba a agravante de racismo. En canto á indemnización dun millón e medio de euros que debe pagarlle o seu agresor, comenta que non pensa nela porque, de momento, o condenado declarouse en estado insolvente.
Con todo, destaca sorrindo que non lle falta nunca o apoio da súa muller, Mirella, que o visita practicamente a diario, dos seus dous fillos xa adolescentes, e do Movemento contra a Intolerancia, cuxo presidente, Esteban Ibarra, o embarcou nunha nova faceta para el, a de profesor. "O contacto cos mozos anímame moito", eles emociónanse" ao verme e pregúntanme que de onde saco forzas para seguir vivindo, apunta Miwa. "Son como unha lección para ver que unha persoa cambia a súa vida da noite para a mañá por unha bobada", subliña.
De momento, acudiu a contar a súa historia a dúas universidades madrileñas, e a súa imaxe sempre "impacta" e "conmove", di Ibarra, porque Miwa explica a súa "brutal agresión con naturalidade".
No entanto, vive "o día a día" centrado tamén na súa saúde. É propenso a sufrir infeccións, pero confía en que algún día as investigacións con células nai lle devolvan algunha mobilidade. Grazas a unha dura diaria terapia, conseguiu mover os ombreiros, tal como demostra con leves movementos e un sorriso que ilumina os seus grandes ollos. Para rematar, conta que lle comezaron a tramitar a petición de nacionalidade española ó levar unha década en España, "o meu segundo país", conclúe.

Ningún comentario:

Publicar un comentario