A avoa María, ós seus 73
anos conta en "Impotencia, dor e fatiga" os seus 20 anos de agresións
EFE
"Que non teñan medo,
que non desistan, que non crean nunca o que lles diga o maltratador, porque
volven ás andadas" é a mensaxe que lanza María Domínguez Meriel, de 73
anos, tras relatar a súa vida, a súa convivencia durante preto de 20 anos cun
maltratador co que tivo seis fillos, ó que denunciou sen éxito e do que só
logrou separarse polo canónico, tras mediar o Arcebispado de Valladolid.
Acompañada da súa neta Cristina,
que enxalza a súa valentía en épocas nas que iso da violencia machista
simplemente non existía, a avoa non dubida, ás veces coas bágoas a piques de
agromar, en recordar a súa historia; esa que escribiu e que baixo o título
Impotencia, dor e fatiga espera publicar algún día e que sirva de testemuño
para as novas xeracións.
A avoa Maruja é unha
muller sinxela, nacida en Villardondiego, en Zamora, nunha familia de pai
pastor e nai ama de casa; a maior de tres irmáns, cunha infancia "moi
feliz" e une espírito inquedo que a levou ós 16 anos a marchar a Toro,
para traballar nunha casa.
Só tivera un noivo durante
tres anos e por carta, como era habitual daquela, cando coñeceu o que sería o
seu marido e maltratador, un fontaneiro vividor co que casou ós 19 anos. Nada máis
casar viu que aquilo non iría ben pero o seu amor - "eu queríao moito pero
el a min nada"-, o seu intento de salvar o matrimonio, e os seus cinco
fillos -unha morreu- obrigárona a convivir con el ata os 38 anos, no medio de
celos, insultos, golpes e infidelidades continuas.
María lembra o seu
traslado a Valladolid para intentar salvar o matrimonio, o día no que o seu
marido lle pegou á súa nai, ou esoutro en que lle transmitiu unha enfermidade
venérea, ou os seus intentos de abusar dunhas curmás, e eses golpes diarios que
denunciaba en Comisaría e que caían en saco roto, coa propia patrulla que a
devolvía á casa.
"Entraba
no cuarto coma unha culebra, agarrábame polos pelos e dábame contra o berce metálico
da nena máis pequena. Tiña os peitos negros coma o carbón dos golpes",
evoca do seu pesadelo. "Que fago para separarme?", preguntábase María,
que recorreu a Don Blas, párroco das Hermanitas da Cruz de Valladolid, a quen
lle espetou: "ou me di como me separo ou hai unha morte, non aguanto máis".
E deu os seus froitos, a súa separación, unha das primeiras canónicas, deu paso
a que o xuíz botase de casa o marido. Pero aínda lle quedaban días de denuncias
falsas por parte da súa ex parella que a levaron a pasar 24 horas no cárcere, e
varios anos nos que el, xa cunha nova muller, continuou axexándoa, perseguíndoa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario