Xosé Ramón Barreiro publica unha completa biografía de
Manuel Murguía. Polemizou co seu amigo Castelar ao cuestionar a historia
‘oficial’ de España
Manuel Murguía é coñecido sobre todo —e por pouco máis que— por ser o home
de Rosalía de Castro e o fundador da Real Academia Galega. Sen embargo, foi un
home que, cando naceu, atopou un país que era un pequeno outeiro, e cando
morreu, deixou atrás unha montaña. “Con 26 anos era o líder de Galicia. Pola
súa musculatura intelectual non houbo no século XIX nin en parte do XX, un home
da altura intelectual de Murguía, e non soamente en Galicia, senón en España,
como comentaban Castelar e Sagasta”, asegura Xosé Ramón Barreiro Fernández,
sucesor seu na presidencia da Academia, que acaba de publicar unha biografía de
título tan sucinto, Murguía, como extensión considerable, case un
milleiro de páxinas, en Editorial Galaxia (na colección Grandes Biografías,
obviamente).
Non é doado facer unha biografía de Manuel Martínez Murguía, porque el
mesmo se encargou de ocultar, eliminar ou disfrazar elementos da súa vida, e
tamén da que sería a súa muller, para enxergar unha imaxe canónica, que mesmo
se encargaron de reproducir as súas fillas. O que Murguía quixo ocultar era,
sobre todo, que os dous eran fillos naturais. Rosalía dunha fidalga preñada por
un cura, e Murguía dunha rapaza vasca que coñeceu, non se sabe como, un
farmacéutico compostelán. Se deu a luz en Oseiro (Arteixo), o 17 de maio de
1833, non foi porque fose ofrecida á Virxe da Pastoriza, senón porque estaba
alí salvando as aparencias na casa dunha familia amiga do seu noivo, que casou
con ela uns días despois. Por se fose pouco para aquela sociedade do primeiro
terzo do século XIX, o matrimonio Martínez Murguía separouse poucos anos despois.
Aquela maquillaxe, di Barreiro, foi o prezo que tivo que pagar unha parella
socialmente incómoda, rebelde e comprometida politicamente co progresismo máis
radical e con Galicia.
No que se refire a carácter, Murguía era un pouco como o Tyrion Lannister
de A Game of Thrones. Tamén lle chamaban por tras “o gnomo” —medía 1,30
e din que cabía nun andel da Biblioteca Universitaria—, e pese a iso tiña unha
lingua temible e un xenio máis que vivo que o dispoñía a batallar con que fose.
E como Lannister, era ben amigo da esmorga. Nos seus anos de estudante en
Madrid formaba parte do “comité borrasca”, un grupo que nunca se deitaba antes
que a lúa. No que se refire ao compromiso, no caso de Murguía, xa se
manifestou, segundo el propio, cando tiña 13 anos e seguiu apaixonado o
levantamento liberal de Solís no 1846, que rematou cos fusilamentos de Carral.
“Toda a súa obra, libros, folletos, discursos, folletos e artigos, se refire a
Galicia. É o caso máis asombroso de fidelidade a un país”, di Barreiro.
Murguía tiña unha concepción mesiánica do súa misión co país, e por iso
volveron a Galicia, a pesar de que xa sentara as bases para unha carreira
prometedora en Madrid, e so quedaba, como escribe Barreiro, “agardar o seguinte
paso: a dirección dun xornal, conseguir colaboracións ben retribuídas, ou
entrar na política… Así o fixeron os seus compañeiros e amigos: Ruiz Aguilera,
Pedro Antonio de Alarcón, Núñez de Arce, Ruiz Zorrilla, Gustavo Adolfo Bécquer,
Pi i Margall, Castelar, Sagasta, Salmerón. Todos eles colaboraron nos mesmos
xornais, participaron da mesma vida social e poucos, entre eles, superaban a
Rosalía e Murguía en cultura, capacidade de traballo e xenio literario”.
Volveron case sen avisar aos amigos, nin de alí nin de aquí, e sen traballo nin
casa buscada.
Esa, a incerteza económica, foi unha constante da vida do matrimonio. “Por
aquí dicen que bebéis oro’, acusaba a Murguía o pai, a quen sempre acababa
recorrendo en última instancia. A verdade é que Murguía foi o primeiro liberado
de Galicia. Cando non tivo soldo de funcionario, tiña axudas do Centro Galego
da Habana, ou das Deputacións, e cobraba ben as colaboracións en prensa, sobre
todo en Madrid”, comenta o seu biógrafo. “Pero tiña razón o pai, nunca tiveron
conta dos cartos. Eran unha familia con catro ou cinco fillos, sempre con dúas
criadas, e houbo momentos en que tiñan cinco ou seis requirimentos xudiciais,
desde o xastre ata o que lles vendía o viño”. Pero cando a pobreza entraba pola
porta, o amor non saltaba pola ventá: cando estaban separados escribíanse unha
carta diaria.
Fosen cales fosen as circunstancias, o traballo de Murguía foi titánico.
Era consciente do valor das artes na construción da alma nacional dun pobo,
como en Irlanda, Hungría ou Polonia. Alentou a Rosalía, Pondal e Curros, e
procurou atopar figuras semellantes na música e na pintura, como quen fai un casting.
Foi el quen conseguiu que os nacentes centros da emigración americana fosen
galegos, e non españois. “Tivo unha perspicacia asombrosa e xogou moi rápido.
Colaborou gratis nos periódicos, prodigando a idea de que era digno proceder
dunha metrópole europea, da cultura celta. Isto foi posible tamén porque en
1873-1874 emigraron tamén moitos intelectuais que se empregaron de profesores
en América”, reflexiona Barreiro Fernández.
O eixo da súa produción literaria é a construción de Galicia. Desde o
primeiro libro escolar —La primera luz, Vigo, 1859— que recolle o feito
diferencial galego, o idioma e a xeografía, ata o seu proxecto máis ambicioso,
a Historia de Galicia. A Historia, coa que soamente chegou ata a Idade
Media. Sen embargo, o tomo III, dedicado ao reino suevo, chegou para erguer
unha intensa polémica coa Real Academia da Historia, a institución encargada da
“historiografía oficial do Estado, empeñada en demostrar a esencialidade
da historia de España desde os visigodos ata o presente nun presente
ininterrompido de lexitimidade monárquica, de centralización política e de
asimilación cultural”, escribe Barreiro. A publicación do último tomo, o IV,
motivou cruces de reproches entre o presidente do Goberno, Castelar, en
discursos nas Cortes, e o seu amigo Murguía, que nuns Xogos Florais en Tui non
se cortou en acusalo de “doblemente semita, po-l'a raza, e po-l'a ley e modo de
concebila”.
Aparte de coa Historia de España e co presidente do Goberno, entre outras
discusións menores, pero non menos encarnizadas, Murguía non tivo reparo en
polemizar con Emilia Pardo Bazán. A escritora coruñesa, a dous meses da morte
de Rosalía, rendeulle unha homenaxe como “poeta regional”. “Es la literatura
regional puente que enlaza á las letras cultas con la poesía y el arte del
pueblo: sírvense los poetas regionales de un instrumento, el dialecto, que si a
veces encierra su fama en los límites de una provincia, en cambio, dentro de
ella, los corona como reyes”. “Á Pardo Bazán chamoulle de todo, porque era un
gran polemista e dicía, que cando atacaban, había que morder. Ela non lle
contestou. Tíñalle auténtico medo”, indica o historiador. “É curioso que agora
a institución que el fundou teña a súa sede na que foi a casa dela. As voltas
que dá a vida”.
Se consideraba a poesía de Rosalía como un dos piares da
construción nacional de Galicia, nada máis quedar viúvo, consagrou os seus
esforzos á súa mitificación. “A foto de Rosalía, por exemplo, xa estaba en
todas as casas dos emigrantes. Como ela non quería que se difundira, dixéralle
que lla mandara como agradecemento a Waldo Ínsua, director do xornal cubano El
Eco de Galicia. Ela cabreouse toda”, di Barreiro, que no libro describe o
éxito da estratexia murguiana: “O pobo non só coñeceu o nome de Rosalía e
cantou os seus versos, tamén empezou a querer a Rosalía, esaxerando quizais a
súa desventura, […]foi creando unha imaxe de Rosalía semellante á súa propia
imaxe e cando ese vínculo se creou, Rosalía converteuse en mito”. O mito
acabaría tamén afectando negativamente á memoria popular de Murguía, segundo o
seu biógrafo. “Rosalía representaba a humildade. El, a soberbia intelectual”.
Aqueles rexionalistas
independentistas
“Murguía foi o primeiro nacionalista, o primeiro en
distinguir entre nación, un feito natural cunha historia e unha cultura
propias, e o Estado, un produto artificial dun poder político. Abriu un camiño
que logo seguirían Risco e Castelao”, di Barreiro. Con todo, non deu os
primeiros pasos políticos ata despois da morte de Rosalía, en 1885, cando se atopa
con Alfredo Brañas. Eran a combinación perfecta, a altura intelectual de
Murguía e o carisma de Brañas. “Brañas era case independentista, pero moi
conservador, carlista, e Murguía un liberal progresista”, analiza Xosé Ramón
Barreiro. “O rexionalismo deixouno morrer de inanición Murguía, nin querendo
ser o seu presidente nin deixando que o fose Brañas. Ademais, dáse conta de que
era un movemento de minorías, de elites, e opta pola rebelión dos campesiños,
que eran a maioría da poboación, dos mariñeiros e do incipiente proletariado”.
Desde a experiencia rexionalista, Murguía seguiu predicando o galeguismo en
canto foro había, e disimulaba cada vez con metáforas máis evidentes a súa
aposta pola independencia, pero mantívose politicamente neutral, tanto cando
xurdiu Solidaridad Gallega como as Irmandades da Fala. Cando morreu, o 2 de
febreiro de 1923, o comercio coruñés pechou, e as ventás das casas lucían
crespóns negros. Foi enterrado no cemiterio de San Amaro, canda os seus fillos
Ovidio e Amara. O seu biógrafo describe o acto: “Fala o concelleiro
nacionalista Lois Peña Novo. Soa o Himno Galego, e mozos das Irmandades da Fala
inclinan as bandeiras en sinal de respecto. Dábanse conta de que estaban
enterrando ao mellor soldado da patria”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario