Publicado o Mércores, 20 Febreiro 2013 09:30 Escrito por Martiño Suárez
"Por Deus, acaba de desmaiarse; é posible que mesmo neste
último instante o premio se lle escape entre os dedos? Todos os ollos se viran
cara aquel túnel escuro. Aínda non apareceu ningún outro home. Entón escóitase
un suspiro de alivio. Non creo que ninguén naquela enorme concentración de
persoas quixese que a vitoria lle fose arrebatada no último instante a este
pequeno e bravo italiano [...] Grazas a Deus, volveu erguerse. As pernas
pequenas e coloradas móvense sen coherencia, pero percutindo con forza, movidas
por unha vontade suprema. Óese un salaio cando cae outra vez, e unha aclamación
cando volve dar tombos sobre os pés".
Para os que aínda consideren (moitas veces con razón) que o xornalismo
deportivo é unha caverna na que prevalecen a ignorancia e a mala prosa vai o
escrito máis arriba. Asinouno en 1908 sir Arthur Conan Doyle, correspondente de
luxo para o Daily Mail no maratón dos Xogos Olímpicos de Londres. O creador de
Sherlock Holmes aceptou o traballo porque, segundo confesou, o xornal
conseguíalle uns estupendos asentos no desaparecido White City Stadium, no que
remataba a carreira, e acabou vivindo e narrando un dos episodios máis
dramáticos do olimpismo.
Porque naqueles tempos a preparación física estaba en andas e os atletas
que se anotaban á maratón eran pouco menos ca quixotes con ganas de sufrir.
Neste caso, o "pequeno e bravo italiano" era Dorando Pietri, un
panadeiro de 22 anos das aforas de Módena, que entrou no estadio literalmente
ao borde da morte. Minúsculo no medio dunha horrorizada multitude de 90.000
espectadores, unha cifra nunca vista, percorreu os últimos metros caendo,
erguéndose e volvendo caer, mentres un médico lle facía masaxes cardíacas para
que non quedase no sitio. Axudado por varios asistentes da carreira que, como
Conan Doyle, non podían soportar a idea de que acabase perdendo despois do
enorme esforzo, conseguiu cruzar a meta e esvaeceuse. Anos despois dixo que se
lle atravesara no estómago o enorme bisté que comera xusto antes da carreira.
Xusto no momento no que Pietri atravesaba a liña de chegada, pola porta do
estadio asomaba outro atleta, o norteamericano Johnny Hayes, que reclamou á
organización. E, para desesperación do público, acabaron dándolle a el a
vitoria e descualificando ao italiano por valerse de axudas ilegais.
Conan Doyle era un tipo obstinado cando se trataba de defender o seu
concepto de xustiza, como saberá quen lese a novela Arthur e George, de
Julian Barnes (hai unha gran tradución ao galego do meu amigo Xesús Fraga en
Rinoceronte Editora). O autor organizou unha colecta de apoio Pietri a través
do Daily Mail, e aínda que xuntou máis de 300 libras (en teoría para abrirlle
unha panadería), non conseguiu que se lle devolvese a primeira praza. Así e
todo, os tempos de amasar acabaran xa para o corredor; convertido nunha
celebridade en Gran Bretaña, fixo unha xira polos teatros londinienses contando
a súa epopea, pese a que non falaba unha palabra en inglés. Meses despois,
correu de novo contra Hayes en Nova York, derrotándoo nun Madison Square Garden
repleto de público hostil e fume de tabaco.
Despois de retirarse, Pietri volveu Italia e abriu un
taller. Quen sabe se o esforzo daquela carreira homérica -"a cara
cadavérica e marela, os ollos vidrosos e sen expresión", escribiu Conan
Doyle- acabou por pasarlle factura: aos 56 anos, un infarto acabou por levalo á
sepultura.
Ningún comentario:
Publicar un comentario