La Voz de Galicia- 13/10/2009
A galería Helly Nahmad, de Londres, organizou unha pequena exposición do pintor impresionista francés Claude Monet (1840-1926) con motivo da «semana grande» da arte na capital británica.
Coincidindo coa presenza nesta capital de coleccionistas de todo o mundo para asistir á feira Frieze, Nahmad conseguiu reunir un grupo de obras de distintos períodos do artista, algúns da súa propia colección e outros de coleccións privadas ou públicas como o museo Kunsthaus, de Zúric (Suíza).
Monet, cuxo cadro «Impresión: Amencer», que se conserva no museo Marmottan, de París , coa súa extraordinaria harmonía de ceo e auga, deu o nome ao movemento impresionista, refuxiouse durante a guerra francoprusiana de 1870-71 en Londres, onde estudou a Turner e Constable, e viaxaría logo en varias ocasións a esta capital.
A influencia deses dous pintores ingleses, sobre todo do primeiro, pode verse nalgúns dos cadros expostos, como unha vista de Venecia que mostra o soado Palacio Ducal desde a Iglesia de San Giorgio, bañada en tons dourados.
De Venecia tamén é a súa vista parcial do pequeno palacio Contarini, de 1908, co seu plétora de arcos e columnas reflectidos nas augas da canle, que ocupan máis da metade inferior do cadro.
Monet pintou nesa mesma cidade o Río da Salute, coa súa ponte arqueado, en tons que van de distintas tonalidades do vermello e o amarelo ao verde e o azul nunha gran sinfonía cromática perfectamente equilibrada.
Hai na exposición londiniense unha vista das Casas do Parlamento desta capital, cun ceo avermellado como un incendio que se reflicte nas augas axitadas do Támesis, e outra da ponte de Waterloo, apenas entrevisto entre a néboa, coas súas tonalidades violetas e verdes e un reflexo iridiscente que prefigura a abstracción.
Hai tamén paisaxes de vibrante e luminoso colorido de Argenteuil, a aldeíña nas marxes do Sena, coas súas regatas e os seus veleiros.
Nesas paisaxes, xa sexan fluviais ou mariñas, como as espectaculares formacións rochosas de Aiguille d'Étretat, que fascinaron aos impresionistas, aparecen con frecuencia figuras diminutas, coma se o pintor tratase de humanizar dese xeito á natureza.
Ao mesmo tempo, en todos os cadros obsérvase como o artista se afasta progresivamente da tradición e vai afianzando a identidade da pintura como unha nova realidade, un obxecto dotado da súa propia estrutura e as súas propias leis e que non é xa unha simple fiestra aberta á natureza. É o final do realismo ilusionista herdado do Renacemento e o comezo dunha gran revolución que vai levar finalmente ao cubismo e á abstracción.
Ningún comentario:
Publicar un comentario