'Señora de' devólvelles a voz ás mulleres silenciadas no franquismo

A cineasta de orixe galega Patricia Ferreira estrea este venres o seu documental 

XORNAL.COM 03/11/2010

O documental Señora de ponlle voz ao silencio que mantiveron as mulleres durante o franquismo sobre temas como o machismo, a educación, a violencia, o sexo e os seus propios desexos. O filme, dirixido por Patricia Ferreira, estréase este venres en España.

A través de once testemuños de varias xeracións e distintas clases sociais, a película penetra na resignación das mulleres ás que se lles negaron os seus dereitos e os seus soños. Xente do campo, do mar e da cidade falan por primeira vez dunhas formas de vida que, segundo indicou este mércores Ferreira na presentación, "no caso das mulleres eran graves".

Entre esas voces aparece a de María, quen con tan só 16 anos quedou embarazada e foi enviada a unha residencia do Padroado da Muller, institución dependente do Ministerio de Xustiza que velaba pola saúde moral das mulleres. Alí era tratada como unha "pecadora" e privábaselle do dereito a "case todo".

No caso de Marucha, que dedicou a súa vida á Sección Feminina e traballou instruíndo as mulleres, ensinando ás campesiñas e educando as mozas, confesa neste documental que hoxe en día non pode crer que sexa certo que a súa "admirada" Pilar Primo de Rivera afirmase que as mulleres "nunca descobren nada" e que o talento creador está "preservado por Deus para intelixencias varoniles".

Mercedes Noval, socióloga e investigadora da Sección Feminina da Falanxe Española, é a voz encargada de conducir estes relatos e de achegar datos acerca do que esta organización significou na vida das españolas.


"ABSOLUTO SOMETEMENTO"

Patricia Ferreira indicou que este réxime ditatorial que se mostra na cinta "marcaba unhas condutas e vixiaba as mulleres". Por iso, este documental supón unha "homenaxe" a esas mulleres que permaneceron caladas "en casa e en todas partes".

"Nunca falaban de cousas que lles gustaba a elas persoalmente, non falaban, nin manifestaban os seus soños, porque non querían molestar", sinala Ferreira, engadindo que aínda que agora se mira cara ás sociedades totalitarias, aquela situación era de "absoluto sometemento".

Estes testemuños foron seleccionados entre preto de 300 mulleres. Con todo, moitas daquelas que foron preseleccionadas non quixeron falar, e recorrían á escusa de que o seu marido ou os seus fillos "non lles deixaban".

Neste documental móstranse os seus protagonistas de costas, "como calquera persoa a quen vemos pola rúa", para simbolizar a aquelas mulleres que "non tiñan cara nin personalidade", explica a directora. Ademais, indica que elas "conseguiron velo dunha forma irónica e con sentido do humor". Todas estas mulleres son naturais de Galicia e de León. Con todo, segundo indica a produtora, Carmen Rábade, trátase dunha situación que viviron todas as mulleres en España.

O filme foi premiado como mellor longametraxe documental no Festival Internacional de Cinema de Belice, recibiu o terceiro premio na mesma categoría na Seminci de Valladolid e foi finalista á Mellor longametraxe e Mellor Banda Sonora nos Premios Mestre Mateo.